Stosunkowo niewielkie ubytki pamięci związane ze starzeniem są przypadłością uciążliwą, ale błahą w porównaniu z prawdziwymi chorobami pamięci. Niektórzy z nas zetknęli się może w bliższej lub dalszej rodzinie z osobami starymi, cierpiącymi jak popularnie mówiono na sklerozę w tak zaawansowanym stopniu, że nie rozpoznawały już otoczenia, nie mogły funkcjonować samodzielnie i traciły własną osobowość. Można przypuścić, że wiele z tych osób dotknięte było jedną z największych gróźb czyhających na starszego człowieka: chorobą Alzheimera. Przyczyny i mechanizmy rozwoju choroby Alzheimera są już częściowo poznane: choroba powstaje w wyniku degeneracji różnych typów komórek nerwowych w mózgu, przede wszystkim komórek, które wytwarzają jako substancję sygnałową acetylocholinę. W mózgu takich chorych dochodzi do zmian strukturalnych, zamiast normalnych zakończeń nerwowych tworzą się spląt ki i tarczki jest rzeczą oczywistą, że w takim mózgu sygnały nie mogą rozchodzić się prawidłowo. Co ciekawe: podobnego typu zmiany obserwujemy również w komórkach nerwowych w śluzówce nosa. Chorzy na chorobę Alzheimera tracą węch, a nagłe silne osłabienie zmysłu powonienia może być zwiastunem tego strasznego schorzenia. Poza chorobą Alzheimera istnieją inne, podobne zespoły otępienne, przebiegające mniej dramatycznie, ale również ciężko zaburzające osobowość chorego i powodujące, że staje się on ciężarem dla siebie i bliźnich.
