Pierwsze celowe zastosowania amfetaminy jako leku wspomagającego sprawne działanie intelektualne to zastosowania militarne. Tak niemieccy, jak angielscy piloci w czasie II wojny światowej otrzymywali amfetaminę, bądź w formie tabletek, bądź czekoladek, aby zwalczać senność w czasie nocnych lotów. Amerykańscy lekarze wojskowi nie mogli się zdecydować, czy amfetamina jest szkodliwa czy nie i oficjalnie amerykańscy piloci jej nie otrzymywali, ale bez trudu mogli ją dostać od lekarzy angielskich. Jeszcze dalej poszli Japończycy: dostarczali oni amfetaminę nie tylko wojskowym, ale także pracownikom cywilnym, nawet robotnikom w fabrykach pracujących na rzecz wojska, aby zwiększyć wydajność ich pracy. Po klęsce Japonii, firmy farmaceutyczne chcąc pozbyć się zapasów amfetaminy propagowały jej użycie jako „leku znoszącego senność i podnoszącego na duchu”. Właśnie w Japonii po raz pierwszy wybuchnęła epidemia amfetaminomanii: w 1948 r. 5% młodzieży w wieku pomiędzy 1625 lat było uzależnione od amfetaminy.
