Jest to definicja szeroka, odpowiadająca używanemu w tej książce określeniu leki prokognitywne i mieszczą się w niej różne grupy farmakologiczne: leki rozszerzające naczynia krwionośne w mózgu, psychostymulanty, leki nootropowe sensu stricto itp. W wielu krajach termin „leki nootropowe” jest używany w węższym sensie farmakologicznym, zgodnie z intencją Giur gei: nazywa się tak grupę leków chemicznie spokrewnionych z pierwszym przedstawicielem tej grupy, piracetamem, znanym także jako nootropil i pod tą nazwą sprzedawanym w Polsce. Te leki nootropowe są chemicznie rzecz biorąc pochodnymi pirolidonu i spokrewnione z omawianym przez nas kwasem glutaminowym, ale nie działają bezpośrednio na receptory pobudzających aminokwasów. Leki nootropowe nie są dopuszczone do obrotu w USA, ale za to są szeroko stosowane w Europie i w Japonii. Ich skuteczność jest od 1965 r. przedmiotem zawziętych sporów. W odróżnieniu od większości leków, o których będziemy mówić później, mechanizm działania nootropilu i związków do niego podobnych nie jest wyjaśniony. Można przyjąć na podstawie tak długich obserwacji klinicznych, że leki nootropowe są nieszkodliwe. Trudność w ich zaakceptowaniu wynika stąd, że w doświadczeniach na zwierzętach wywierają one tylko nieznaczne zmiany, ale można argumentować, że zwierzęta doświadczalne, zwłaszcza myszy, nie mają aż tak skomplikowanych wyższych funkcji psychicznych jak człowiek, a zwłaszcza nie mogą ich uwidocznić przy stosowaniu raczej prymitywnych testów.
