Pierwsze doświadczenia, które to wykazały, przeprowadził w 1920 r. holenderski uczony, P. Van Oye. Nieszczęściem dla rozwoju nauki i dla własnej kariery, Van Oye opublikował swoje odkrycie w lokalnym czasopiśmie naukowym i, na dodatek, po holendersku. Nikt z liczących się uczonych pracy tej nie przeczytał, i uczenie się wypławków odkryto ponownie znacznie, znacznie później, w r. 1953. Jak stąd widać, w nauce prawdziwy patriotyzm nie polega na drukowaniu w rodzimych czasopismach i własnym języku: jeżeli chce się wyświadczyć przysługę sobie i swemu krajowi, należy drukować w jak najpoczytniejszych czasopismach i w języku angielskim, który obecnie pełni taką samą rolę międzynarodowego języka uczonych, jaką w wiekach średnich i długo jeszcze potem pełniła łacina. Ponowny odkrywca zdolności wypławka, James V. McConnell, był entuzjastą tych robaków i założył nawet czasopismo ]Norm Runner’s Digest („Przegląd Trenera Robaków”)/ określane jako „nieformalne czasopismo z zakresu psychologii porównawczej”. Miało ono opinię jednego z najsympatyczniejszych czasopism naukowych. McConnell przeprowadził najpierw badania, jak nowe wypławki powstałe z podzielenia wyuczonego robaka pamiętają naukę (okazało się, że pamięta zarówno część głowowa, jak i ogonowa, a zatem, że „pamięć” była rozłożona w całym ciele), a w 1961 r. przeprowadził doświadczenie, w którym wykazał, że jeżeli wypławek zostanie nakarmiony zmielonym wyuczonym robakiem, uczy się lepiej niż wypławek zjadający szczątki niekształconego pobratymca.
