Wiele związków z tej grupy jest intensywnie badanych i mimo tego, że wyniki z różnych laboratoriów są ze sobą sprzeczne, coraz więcej danych przemawia za tym, że przynajmniej jeden z peptydów, omawiana wcześniej wazopresy na, może być skutecznym lekiem wspomagającym pamięć i uczenie. Kontrowersje na temat skuteczności neuropeptydów mogą się trochę brać z trudności doświadczalnych, a trochę z zawiści. Ta ostatnia spowodowana jest tym, że nauka amerykańska coraz mniej zdaje się poważać osiągnięcia europejskie, a odkrycie działania neuropeptydów na funkcje intelektualne, a także ukucie samej nazwy, zawdzięczamy wybitnemu uczonemu holenderskiemu, Dawidowi de Wied. Trudności doświadczalne biorą się stąd, że jak wiemy doświadczenia psychofarmakologiczne są tak zależne od drobnych szczegółów, że często trudno je powtórzyć, a ponadto neuropeptydy mają pewną szczególną właściwość fizykochemiczną: ich cząsteczki lepią się do szkła i jeżeli używamy szklanych strzykawek i naczyń do podawania i rozpuszczania starannie naważonych mikrogramowych dawek neuropeptydów (działają one w bardzo niskich dawkach) może okazać się, że zwierzętom podajemy w końcu czystą wodę lub rozpuszczalnik. Stąd ci, którzy nie używają naczyń i strzykawek plastikowych ale szklane, mogą nie dostrzegać żadnych efektów.
