Lear praca do kitu

Teoria ta znalazła silne potwierdzenie w badaniach nad wyglądem synaps. Wykazano, że w pewnych obszarach mózgu u zwierząt po treningu zwiększa się ilość synaps oraz zwiększa się powierzchnia kontaktu synaptycznego między neuronami. Obecnie przeważająca większość badaczy pamięci uważa, że ślady pamięciowe są zaszyfrowane w postaci zmian w sieci połączeń neuronalnych. Przypuszcza się, że jednym ze zjawisk leżących u podstaw plastyczności synaptycznej jest tzw. długotrwałe potęgowanie. Zjawisko to wykryto posługując się metodami elektrofizjologicznymi. Jeżeli komórka nerwowa zostanie pobudzona bądź chemicznie, poprzez receptor, bądź elektrycznie, to odpowiada na to wytwarzając własny potencjał elektryczny, który zazwyczaj jest proporcjonalny do siły podrażniającego bodźca. Jeżeli jednak komórkę pobudzimy bardzo silnie, wówczas przez dłuższy czas będzie ona silniej reagować na nowe bodźce, mimo tego, że są one takie same jak bodźce stosowane przed tym wielkim pobudzeniem. To długotrwałe potęgowanie reaktywności neuronu, po raz pierwszy zauważone w komórkach formacji hippokampa, odpowiedzialnej jak się przypuszcza za procesy związane z pamięcią i uczeniem, mogłoby być pierwszym zjawiskiem prowadzącym do plastycznych zmian w synapsach.