Rozważane są komputerowe modele systemu nerwowego, modele uczenia się, rozpoznawania struktury, rozwiązywania problemów, modele procesów emocjonalnych itd., jak to przedstawia M. J. Apter w książce pt. „Komputery a psychika” (1973). Nie wzbraniając się przed postępem w tej dziedzinie, niektórzy z ulgą przyjmują wiadomość, że u nas budowa elektronicznych maszyn cyfrowych to jeszcze twórczość, a nie produkcja. Mimo że współczesnego człowieka może niepokoić chęć wdzierania się w jego psychikę za pomocą komputerów, mimo obawy, że metoda symulacji komputerowej nie obejmuje całego bogactwa i złożoności jego psychiki i osobowości, należy akceptować dążenie do przebudowania psychologi i rozwijania jej jako nauki ścisłej.
